Na długo przed tym, zanim alkoholizm uznano powszechnie za chorobę, a zwłaszcza za chorobę dotykającą także członków rodziny alkoholika, żony pierwszych uczestników AA odkryły pewne zaburzenia w swoim zachowaniu.
Zauważyły także, że problemy w pożyciu z mężami alkoholikami pojawiały się niezależnie od tego, czy aktualnie pili, czy zachowywali abstynencję. Na co dzień widziały jak alkoholikom w powrocie do zdrowia pomaga udział w grupach wsparcia. Zaczęły wiec zastanawiać się, czy nie stworzyć podobnego programu dla współmałżonków i innych członków rodzin alkoholików.
W ten sposób powstał ruch AL-Anon i wkrótce zaczął rozwijać się jako samodzielny program. Jego twórcy dostrzegli, że próby czynienia z alkoholika kozła ofiarnego i manipulowania nim nie przynoszą korzystnych rezultatów. Dlatego zbudowali swój program na założeniu, że jedyną osobą, którą człowiek może zmienić i kontrolować jest on sam. Członkowie rodzin alkoholika skupieni w Al-Anon są zachęcani do tego, by – nie bacząc na działania alkoholika – znaleźli dla siebie możliwy do zaakceptowania nowy styl życia.
Opierając się na programie Dwunastu Kroków, Al-Anon przyswoił sobie także hasła AA i podstawową formę działalności, jaką są mitingi. Główną różnicą między tymi programami jest to, że członkowie Al-Anon deklarują raczej swą bezsilność wobec alkoholizmu innych niż wobec picia alkoholu przez siebie samych.
