Program Ograniczania picia opracowany został w 2016 roku przez Zespół Doradców Dyrektora PARPA do spraw lecznictwa odwykowego w oparciu o wysokie standardy i najnowszą wiedzą medyczną dotyczącą uzależnień, zgodnie z zaleceniami Europejskiej Deklaracji w Sprawie Alkoholu.
Zalecenia opracowane zostały w zespole doradców ds. lecznictwa Dyrektora Państwowej Agencji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych w składzie: Anna Bakuła, dr hab. Barbara Bętkowska-Korpała, Jadwiga Fudała, dr. Tomasz Głowik, Jacek Kasprzak, dr Justyna Klingeman, Paweł Kołakowski, Dorota Reguła, Jolanta Ryniak, prof. Marcin Wojnar, Stanisław Wolny, dr Bohdan Woronowicz.
Uzasadnienie naukowe
Programy ograniczania picia są formą terapii oferowaną od niedawna. Podstawową przesłanką ich powstania jest założenie, że pacjenci, którym zaoferowano możliwość wyboru celu terapii mają większe szanse na sukces terapeutyczny, między innymi dlatego, że ludzie są bardziej skłonni do realizacji celów, które sami wybierają. Publikacje prezentujące poprawne metodologicznie badania porównujące skuteczność programów, których celem jest utrzymywanie abstynencji i programów ograniczania picia, należą do rzadkości. Informacji na ten temat dostarcza przegląd literatury autorstwa Janet Ambrogne (2002)[1]. Wynika z niego, że programy oferujące naukę ograniczania picia mają podobną efektywność do tych nakierowanych na abstynencję i powinny być traktowane jako opcja terapeutyczna w odniesieniu do niektórych grup pacjentów, zarówno pijących szkodliwie, jak i uzależnionych od alkoholu. Z przeglądu badań wynika, że w porównaniu do pacjentów wybierających abstynencję, pacjenci programów ograniczania picia są młodsi, ich konsumpcja alkoholu jest na niższym poziomie, a wzór picia mniej problemowy. Osoby te rzadziej pochodzą z rodzin z problemem alkoholowym, mają niechętny stosunek do grup samopomocowych Anonimowych Alkoholików i do etykietki „alkoholika” jako takiej. Tym samym, osoby o średnim albo znacznym zaawansowaniu uzależnienia prawdopodobnie będą mieć lepsze rezultaty leczenia w programach, których celem jest abstynencja.
[1] Journal of Substance Abuse Treatment, 2002, nr 22, str. 45–53: “Reduced-risk drinking as a treatment goal: what clinicians need to know”
Program Ograniczania picia (picie kontrolowane) jest nową, innowacyjną, ofertą na naszym rynku dla osób, które nie mają gotowości uczestniczenia w programach ukierunkowanych na abstynencję.
W Polsce, inaczej niż w USA i w większości krajów Europy zachodniej, nie było dotychczas oferty pomocy dla osób uzależnionych, gotowych pracować nad ograniczeniem picia. Realizowane za granicą programy pomocy tej grupie pacjentów opierają się na zasadach i metodach, jakie stosuje się wobec pacjentów pijących alkohol szkodliwie. Celem leczenia jest poprawa funkcjonowania pacjenta i redukcja szkód wynikających ze spożywania alkoholu. Doświadczenia specjalistów pracujących nad ograniczaniem picia osób uzależnionych dowodzą, że część pacjentów po pewnym czasie sama wybiera abstynencję. Ich leczenie jest wówczas znacznie bardziej efektywne niż w sytuacji, gdy uczestniczą w leczeniu, którego cel został im narzucony.
Modelem najbardziej powszechnym w naszym Kraju, jest traktowanie uzależnienia od alkoholu jako choroby przewlekłej i nieuleczalnej. Zakłada on, że osoby uzależnione, w wyniku deficytów w mózgu, nie są w stanie kontrolować swojego picia a szczególnie momentu jego zakończenia. W związku z tym najbardziej wskazane jest przyjęcie w terapii strategii pełnej abstynencji.
Idea Programów Ograniczania Picia jest związana z bardziej współczesnym myśleniem o uzależnieniu od alkoholu, w którego centrum nie znajdują się tylko osoby pijące najbardziej destrukcyjnie a sama choroba nie jest traktowana jako przewlekła i nieuleczalna.
Obecnie zmienia się koncepcja uzależnienia jako choroby nieuleczalnej i przewlekłej. W badaniach coraz liczniej odnotowuje się, że osoby pijące w sposób nałogowy potrafią ograniczyć swoje picie i mimo wcześniejszego używania alkoholu, które wskazywałoby na uzależnienie, potrafią powrócić do modelu picia charakterystycznego dla okresu sprzed uzależnienia.
Oznaczać to może, że w przypadku uzależnienia nie mamy do czynienia z nieuleczalną chorobą. Wcześniejsze tezy, że osoba uzależniona nie jest w stanie już nigdy pić w sposób kontrolowany, okazują się niezgodne z obecnymi danymi.
Możliwa jest zmiana modelu picia destrukcyjnego na umiarkowane, jeżeli bodźce wzmacniające nałogowy sposób picia lub skojarzone pozytywnie z alkoholem zostaną wyeliminowane.
http://www.parpa.pl/index.php/lecznictwo-odwykowe/programy-ograniczania-picia
źródło:http://osrodekdromader.pl/ PARPA
zalecenia do programow ograniczania picia 2
Dyskusja na powyższy temat na stronie Faceebok ze stycznia 2018:
https://www.facebook.com/Alkoholizmakcjasospl/posts/1582793905121403
,,Inne słynne badania przeprowadzili Mark i Linda Sobellowie, którzy prowadzili grupę uczoną picia kontrolowanego w Patton State Hospital w Kalifornii. Donosili oni o dużym sukcesie, lecz sprawdzenie ich wyników przez Mary Pendery, Irvinga Maltzmana i Joyna Westa wywołało niemały skandal. Śledząc losy sześciu pacjentów, biorących udział w tej terapii i opisanych w raportach jako najlepiej funkcjonujący, stwierdzili, że tylko jeden z nich nie trafił do więzienia albo szpitala w wyniku nadmiernego picia, kilku nie żyje, a jeden zaginął bez wieści.”