Pokora związana jest z własną sferą duchową człowieka. Duch w człowieku, to ta niewidzialna część, która nadaje mu życie i energię.
Czyż nie jest to jeden z powodów, dla których sięgamy po kieliszek – pragnąc osiągnąć stan owego uniesienia i sądząc, że wtedy będziemy naprawdę szczęśliwi ? Ów pierwiastek odróżnia każdego z nas od innych i sprawia, że każdy jest kimś szczególnym na swój własny sposób. Nasze uczucia, przekonania nastroje – wszystko, co składa się na naszą osobowość – pochodzi właśnie ze sfery duchowej. Duchowość jest to sposób w jaki podnosimy się na duchu – w jaki dodajemy sobie chęci życia i zdolności przeżywania radości.
POKORA to wąska ścieżka między górami Pychy i bagnem Poczucia Winy – mądrość Anonimowych Alkoholików. Symboliczne to porównanie pokazuje, że „pokorę na dzień dzisiejszy” osiągnę tylko w takiej ilości, na ile zdołam uniknąć z jednej strony grzęzawiska – bagna uczuć winy, krzywdy, nieprzystępności, arogancji i buntu, z drugiej zaś strony zwodniczo pięknej krainy z rozsianej na nim złotem Pychy, to „złoto głupców” (mika) – a ta kraina to raj głupców.
Ale jak „zsiąść z wysokiego konia”, tak o tym pisał Bill W. „Dzisiaj wierzę, że istniało trwałe powiązanie pomiędzy moim poczuciem winy, a moją pychą. Obie prawdopodobnie służyły tylko po to, by zwrócić uwagę na moją osobę. W swojej zarozumiałości mówiłem mniej więcej tak: „spójrzcie, jaki ze mnie cudowny człowiek”. Gdy zaś złapało mnie poczucie winy, jęczałem „cóż ze mnie za drań”. Istotnie poczucie winy jest odwrotną stroną monety zwanej dumą. Celem poczucia winy jest – samozniszczenie, celem pychy jest niszczenie innych. Dla człowieka osiągnięcie tzw. „pokory absolutnej” jest niemożliwe, oddaje to anonimowy wiersz:
We śnie szedłem brzegiem morza z Panem
oglądając na ekranie nieba
całą przeszłość mego życia.
Po każdym z minionych dni
zostawały na piasku dwa ślady
mój i Pana.
Czasem widziałem tylko jeden ślad
odciśnięty w najcięższych dniach mego życia
I rzekłem
„Panie postanowiłem iść zawsze z Tobą,
przyrzekłeś być zawsze ze mną,
czemu zatem zostawiłeś mnie samego
wtedy gdy było mi tak ciężko ?”
Odrzekł Pan
„Wiesz synu, że cię kocham
i nigdy cię nie opuściłem.
W te dni, gdy widziałeś tylko jeden ślad
ja niosłem ciebie na moich ramionach”.
Co zatem oznacza pokora: świadomość zależności od Siły Wyższej, Ufność, Dojrzałość, Odpowiedzialność, Służbę, Skromność, Szacunek do samego siebie. W gospodarstwie Bożym nie ma marnotrawstwa. Popełniając błąd natychmiast otrzymujemy lekcję pokory. Pokora i Mądrość są wzajemnie powiązane. Pokora oznacza poznanie, kim jestem i kim mogę być. Uczy, że coś mogę zrobić, ale nie wszystko.
Prof. Zbigniew T. Wierzbicki adoptował z języka angielskiego za „Grapevine” tekst noszący tytuł „Bóg przemawia do Anonimowych Alkoholików”, przytoczę fragmenty:
„Nieraz wasz los wyda się wielu ludziom śmieszny, a wasze motywy będą źle oceniane. Musicie być przygotowani na przeciwności, lecz pokonując je wspinacie się stopniowo, jakby po drabinie, ku duchowej doskonałości. Wasza sytuacja w chwili wstąpienia do grupy ludzi leczących się, była poważniejsza niż sytuacja człowieka udającego się do szpitala z zakażoną nogą. Stawką ryzyka tego ostatniego jest jego życie, podczas gdy wy ryzykujecie nie tylko życiem, lecz również czymś o wiele cenniejszym: zdrowiem, pogodą ducha, szacunkiem dla samych siebie – waszą ludzką godnością. Nie spodziewajcie się, że łatwo rozwiążecie wasz problem, który nauka uznała przecież za nierozwiązywalny. To nie zepsuty ząb, który trzeba usunąć, lecz długotrwały proces rehabilitacyjny, wymagający czynów odważnych i trudnych, samodyscypliny i cierpliwej wytrwałości, a zawsze bezwzględnego posłuszeństwa nakazowi sumienia. Wkracza tu więc Boska Terapia, z którą człowiek ma współpracować. A ta współpraca wymaga wielkiej moralnej odwagi w wykonaniu trudnych zadań”.
Jeżeli przyszły ci do głowy czytelniku w trakcie czytania tego tekstu następujące myśli: „To mój plan jest właściwy – twój jest pełen błędów” lub „Dzięki Ci Boże, że twoje błędy nie są moimi”, zastanów się nad pokorą, albowiem ona naprawdę nie oznacza słabości.
Jan Lewandowski
