DDA – dorosłe dzieci alkoholików – to powszechnie przyjęty sposób określania syndromu cech funkcjonowania psycho-społecznego, właściwego dla osób wzrastających w rodzinie dysfunkcjonalnej (alkoholowej). Syndrom DDA to zespół cech adaptacyjnych nabytych w trakcie wadliwej socjalizacji.
Socjalizacja tych osób została zakłócona przez destruktywne funkcjonowanie dorosłych odpowiedzialnych za ich wychowanie. Głównym źródłem emocjonalnej krzywdy osób wzrastających w rodzinie alkoholowej są relacje z rodzicami, którzy winą i odpowiedzialnością za swoje życie i zdrowie obarczają właśnie dzieci. Narażają je na samotność i życie w pustce emocjonalnej i społecznej, ponieważ w ich życiu najważniejsze miejsce zajmuje picie alkoholu bądź kontrolowanie spożywania go przez współmałżonka/partnera. Odrzucają swe dzieci takimi jakie one są, a wymagają, by były dla swych rodziców wybawieniem, usprawiedliwieniem i pomocą w codziennym życiu. Nie dbając o ich rozwój psycho-społeczny, wystawiają od najmłodszych lat na trud rozwiązywania swych dorosłych problemów małżeńskich, rodzinnych i zawodowych. Konsekwencją dzieciństwa i dorastania w permanentnym stresie i osamotnieniu emocjonalnym jest uformowanie mechanizmów ochronnych – strategii przetrwania, które nazywamy zespołem cech czyli syndromem DDA.
Muszą domyślać się, jakie zachowanie jest normalne
mają trudności z przeprowadzeniem swoich zamiarów od początku do końca;
kłamią, gdy równie łatwo byłoby powiedzieć prawdę;
oceniają siebie bezlitośnie;
trudno im się bawić i przeżywać radość;
traktują siebie bardzo serio;
trudno im nawiązywać bliskie kontakty;
przesadnie reagują na zmiany, nad którymi nie mają kontroli;
ustawicznie poszukują uznania i potwierdzenia;
myślą, że różnią się od innych;
są albo nadmiernie odpowiedzialne, albo nadmiernie nieodpowiedzialne;
są lojalne do ostateczności, nawet w obliczu dowodów, że druga strona nie zasługuje na lojalność;
są impulsywne. Mają tendencję do poddawania się biegowi zdarzeń, zamiast rozważyć alternatywne rozwiązania czy możliwe konsekwencje. Ta impulsywność wiedzie do zagubienia, niechęci do siebie i utraty kontroli nad otoczeniem. Ponadto zużywają nadmierna ilość energii na „uprzątanie” tego bałaganu.
(Janet G. Woititz – „Dorosłe dzieci alkoholików”)
