Czegokolwiek z przekonaniem oczekujemy, staje się naszą „samosprawdzającą się przepowiednią”.
Jeśli wierzysz, że coś potrafisz, albo jeśli wierzysz, że czegoś nie potrafisz, to w obu przypadkach masz rację. Na uniwersytecie w Harvardzie przeprowadzono eksperyment.
Trzy grupy studentów trenowały trzy grupy szczurów w przechodzeniu przez labirynt. Mierzono przy tym, jak szybko szczury uczyły się znajdować najkrótszą drogę do pożywienia. Pierwszej grupie studentów dano grupę szczurów, które określono, jako „genialne”. Miały mieć one wyjątkowe zdolności uczenia się, druga grupa studentów otrzymała szczery przeciętne, a trzecia szczury „niedorozwinięte umysłowo”.
W czasie eksperymentu obserwowano nie tyle szczury, co studentów, którzy je trenowali. Zauważono, że studenci uczący „głupie szczury”, komentowali ich wysiłki takimi stwierdzeniami: „No gdzie ty idioto wchodzisz?”, „Rusz się ślamazaro”, „Ty przygłupie”. Natomiast opiekunowie „genialnych” szczurów gładzili je i zachęcali, używając przydomków w rodzaju „Błyskawica”, „Einstein”, lub komentarzy „Jesteś wspaniały”.
Wyniki w tych trzech grupach były wyraźnie różne. Najszybciej uczyły się szczury „genialne”, potem „normalne”, a najgorzej wypadły szczury „głupie”. Co w tym dziwnego? To, że szczury w trzech grupach były dokładnie takie same. To tylko studenci myśleli, że mają oni różne zdolności. Jedyna różnicą miedzy trzema grupami były więc oczekiwania trenerów.
Rodzice oczekują różnych rzeczy od swoich dzieci, szefowie od pracowników, nauczyciele od uczniów, uczniowie od nauczycieli. Oczekujemy różnych rzeczy od różnych ludzi, ale równie ważne są nasze oczekiwania w stosunku do samych siebie. Jedna z najbardziej charakterystycznych cech ludzi sukcesu jest oczekiwanie powodzenia. Ludzie ci z góry wyobrażają sobie pomyślny wynik swojej aktywności. Uczą się na swoich błędach, a porażka motywuje ich do podjęcia nowych działań.
Materiał z kursu socjoterapii dla nauczycieli 10-12 marca 2000 roku
