Nie potrafisz odróżnić własnych myśli i uczuć od myśli i uczuć kogoś innego. Myślisz „za kogoś”, martwisz się „za kogoś”, planujesz „za kogoś”, spłacasz długi „za kogoś”.
– Do dobrego samopoczucia jest Ci potrzebna aprobata i uwaga innych ludzi, ponieważ sądzisz, że nie jesteś wystarczająco dobra.
– Czujesz się niespokojna i winna, gdy ktoś obok ma kłopot lub przeżywa trudność. Nie umiesz towarzyszyć temu bez napięcia.
– Zachowujesz się jakbyś ciągle za coś przepraszała.
– Często nie wiesz czego naprawdę chcesz ani czego potrzebujesz. Sądzisz, że inni lepiej wiedzą co jest dla Ciebie dobre, więc rzadko opierasz się na własnym zdaniu w tej sprawie.
– Stale przekonujesz innych, że naprawdę zasługujesz na miłość i cierpisz w milczeniu nad tym, jak jesteś niedoceniona.
– Nie masz czasu dbać o siebie.
– Masz w sobie więcej krytycyzmu niż realizmu i dlatego niepoprawnie idealizujesz ludzi. Za każdym razem przeżywasz rozczarowanie i oburzenie, że ktoś żyje „nie tak jak trzeba”.
– Przeżywasz swoje życie jako ofiara niesprzyjających okoliczności.
– potrafisz stawiać innym wymagań, ani zdrowych warunków i być w tym konsekwentną.
– Kłamiesz by niemądrze osłaniać tych, których kochasz.
– Pozwalasz by Cię inni ranili bez próby bronienia się. Boisz się odrzucenia. Bycie z samą sobą jest dla Ciebie trudne.
– Jesteś tak zajęta, że nie masz czasu nad niczym się zastanawiać.
– Niczego od nikogo nie potrzebujesz.
– Nie umiesz bawić się i być spontaniczną.
– przestraszona, zraniona i zła, lecz obawiasz się tego po sobie okazać. Boisz się swojej złości.
– „Musisz” pracować, spać, jeść i uprawiać seks, nie mając z tego w gruncie rzeczy żadnej przyjemności.
– Stosunki z innymi ludźmi okazują się dla Ciebie pułapką.
– Musisz innych zmuszać, manipulować, zrzędzić i dąsać się, żebrać i dawać łapówki, by zrobili to, czego chcesz.
– Odczuwasz beznadziejność, bezsilność i niemożność odmiany swojej sytuacji.
– Musisz stale się śpieszyć, więc nie masz czasu na refleksję, sens życia, ani na Boga.
Porady w sprawie dzieci
Mów dzieciom, co się dzieje. Nie ukrywaj niczego, ponieważ to pogarsza sprawę.
Naucz dzieci, że o wszystko można pytać. Odpowiadaj im na te pytania, które zadają, a nie te, na które Ty sama chcesz im odpowiadać.
Mimo napięć i stresów okazuj dzieciom cierpliwość i zrozumienie. One także cierpią i nie rozumieją dlaczego.
Niech picie Twego męża (żony) nie przesłania Ci problemów dzieci. One też, czasem dramatycznie, potrzebują Twojej uwagi i wsparcia.
Nie okazuj, jak bardzo jesteś przestraszona i zagubiona, by nie wzmagać ich lęku. Poszukaj oparcia dla siebie, by móc dać je dzieciom
Nie zmuszaj dzieci do konfrontowania się z alkoholikiem, gdy sama nie chcesz tego robić. Nie obarczaj ich odpowiedzialnością za przebieg wydarzeń w Waszym domu.
Nie wzmacniaj w dzieciach poczucia winy za picie alkoholika. Mów im jasno „To nie z Twojego powodu”.
Nie posługuj się dziećmi w Twoich relacjach z alkoholikiem. Nie każ im sprawdzać „Czy mu się nic nie stało”. Sprawdź sama, jeśli jesteś ciekawa.
Nie używaj dzieci jako argumentu. Nie mów: „Jeśli nie możesz przestać pić dla mnie, zrób to dla dzieci”. Pozostaw je poza tą sprawą.
Nie mieszaj miłości z chorobą. Nie mów dzieciom, że alkoholik przestał by pić, gdyby je kochał. Powiedz im, że są to dwie różne sprawy.
Nie musisz wszystkiego widzieć, słyszeć i kontrolować. Nie udawaj Pana Boga, bądź mamusią.
Nie tłumacz się przesadnie, gdy masz po prostu rację.
Porady dla członków rodziny alkoholika.
Nie musisz dłużej uciekać od choroby. Zacznij uczyć się faktów dotyczących uzależnienia.
Nie musisz dłużej obwiniać alkoholika za swoje życie. Zacznij koncentrować się na własnych działaniach, to dzięki nim możesz się podnieść lub załamać.
Nie musisz dłużej kontrolować picia alkoholika. Dowiedz się o dobry program leczniczy i zacznij namawiać go do leczenia.
Nie musisz dłużej przychodzić „z pomocą” alkoholikowi. Zacznij pozwalać mu na cierpienie i ponoszenie odpowiedzialności za konsekwencje wynikające z jego picia.
Nie musisz dłużej krążyć wokół powodów jego picia. Skieruj uwagę na siebie, staraj się wracać do wzorów normalnego życia.
Nie musisz dalej grozić. Zacznij mówić to co myślisz i robić to co mówisz.
Nie musisz dłużej przyjmować, ani wyłudzać obietnic. Odrzucaj je i nie opieraj na nich żadnych planów.
Nie musisz dłużej ukrywać faktu, że szukasz pomocy. Zacznij otwarcie mówić o tym alkoholikowi.
Nie musisz dłużej narzekać, oburzać się, gderać, wygłaszać kazań, ani się przymilać. Zacznij rzeczowo informować alkoholika o jego niewłaściwym postępowaniu. Potraktuj go jak osobę dorosłą.
Nie musisz dłużej pozwalać alkoholikowi na atakowanie Ciebie i Twoich dzieci. Zacznij ochraniać siebie, poszukaj sojuszników, odrzuć tajemnicę.
Nie musisz być marionetką. Zacznij istnieć osobno.
