Działalność tych grup opiera się na kilku podstawowych założeniach. Pierwsze z nich głosi, że rozwijająca się w dzieciństwie autopercepcja* nie może ulec zmianie bez interwencji z zewnątrz. Z tego wynika, że jeśli jest ona zaburzona, co prowadzi do powstania problemów w późniejszym życiu, to próba jej zmiany nie powiedzie się bez zewnętrznej pomocy.
Inne założenie przyjmuje, iż pijący rodzice czasami nie są w stanie wypełniać swych zadań ze względu na chorobę. Z kolei rodzic niepijący, ojciec czy matka, z oczywistych względów jest tak bardzo zaabsorbowany problemami powstałymi na skutek alkoholizmu współmałżonka, że także nie jest w stanie odegrać należycie rodzicielskiej roli. Dzieci z takich rodzin skazane są na szereg trudności, począwszy od tych wywołanych brakiem jedności wśród rodziców, a skończywszy na całkowitym uzależnieniu psychicznym i fizycznym. Jeśli wynikające z tego zaburzenia rozwojowe nie zostaną we właściwy sposób potraktowane, dzieci w dorosłym życiu natkną się na szereg problemów wynikających z ich zachowań.
Przyznanie się do przeżywania problemów jest niezbędnym warunkiem dla poszukiwania kontaktu z tego typu grupami i często okazuje się decydującym krokiem w kierunku przyswojenia sobie zdrowszych wzorców zachowań przystosowawczych. Dla Dorosłych dzieci alkoholików charakterystyczne jest krycie się ze swym bólem i urazami, ponieważ mają nadmiernie rozwinięte poczucie lojalności wobec rodziny dotkniętej problemem alkoholowym.
Celem uczestniczenia w DDA jest poprawienie stanu zdrowia psychicznego i rozstanie się z towarzyszącym napięciem i lękiem, Które wywołuje powracanie do przeżytego niegdyś bólu, żalu i gniewu. Może w tym pomóc zaakceptowanie myśli, że alkoholik żyjący w naszej rodzinie nigdy nie podejmował dobrowolnej decyzji o zachorowaniu i idących za tym latach zaprzeczeń i zmagań z chorobą. Tak jak nasz niepijący rodzic nie decydował się na poświęcenie naszego szczęśliwego dzieciństwa, by móc zająć się swym pijącym współmałżonkiem.
*postrzeganie samego siebie.
