Sprawą decydującą i najtrudniejszą jest zrozumienie i zaakceptowanie swojej bezsilności wobec picia „swojego” alkoholika. Trzeba zrozumieć, że to jest choroba i powiedzieć sobie, że nie jestem w stanie wyleczyć go z tej choroby oraz, ze mam prawo ratować siebie i swoje własne życie.
Trzeba pozwolić, by alkoholik spotkał się bezpośrednio z wszystkimi skutkami swego picia i ewentualnie wskazać drogę do placówki odwykowej.
Trzeba również pozwolić sobie na zwrócenie się z prośbą o pomoc w sprawie swojego cierpienia i zagubienia. Współuzależnienie jest trochę podobne do stanu zapalnego stopy ranionej przez gwóźdź tkwiący miesiącami w bucie, a trochę do stanu zahipnotyzowania przez złego czarownika, który zasugerował, że tego gwoździa ni można wyciągnąć.
Wychodzenie z tego stanu to proces zdrowienia w sferze uczuć, myślenia i zachowania. Taką pomoc można już znaleźć w większości placówek odwykowych, które prowadzą nie tylko terapię odwykową dla alkoholików, ale również programy pomocy psychologicznej dla członków rodzin alkoholowych. Przy poradniach działają również grupy wzajemnej pomocy członków rodzin tzw. Al-anon.
Członkowie rodziny alkoholowej mogą również podejmować różne działania po to, by pomóc sobie w trudnej sytuacji, mogą również próbować wpływać na alkoholika, by zaczął się leczyć. Oto krótkie przestrogi i zalecenia:
PRZESTROGI:
– Nie próbuj samodzielnie wyleczyć alkoholika-spróbuj raczej:
– Nie karać , nie grozić.
– Nie ukrywać butelek, nie wylewać alkoholu.
– Nie brać odpowiedzialności za alkoholika.
– Nie osłaniać alkoholika, nie ukrywać szkód i wybryków.
– Nie pić alkoholu razem z alkoholikiem.
– Nie domagać się i nie akceptować nierealistycznych obietnic dotyczących zaprzestania lub ograniczenia picia.
– Nie posługiwać się dziećmi do wywierania wpływu na alkoholika.
CO MOŻNA ROBIĆ:
– Spojrzeć prawdzie prawdzie w oczy Tak! To jest ciężka choroba, nie ma co się oszukiwać; wszyscy, nawet dzieci, powinny mieć świadomość co naprawdę dzieje się w rodzinie.
– Zdobywać wiedzę o alkoholizmie Uważnie przeczytać ten tekst, zwrócić się po więcej informacji do najbliższej poradni odwykowej.
– Zrozumieć swoje uczucia Przygnębienie, gniew, poczucie krzywdy i żal, rozpacz i bezsilność są bardzo częstymi reakcjami uczuciowymi wśród członków rodzin alkoholowych. Trafne rozpoznawanie swych przeżyć będzie pomocne w uwolnieniu się z pułapki.
– Dobrze traktować siebie Alkoholicy często próbują obwiniać innych za swoje problemy. To nie jest prawdą. Pamiętaj, że nie ty jesteś przyczyną jego choroby. Nikt nie będzie miał pożytku z tego, że będziesz źle o sobie myśleć.
– Dbać o bliskie związki Nawet wtedy gdy w domu dzieją się okropności, gdy wszystko wydaje się beznadziejne, warto pielęgnować przyjazne stosunki z dziećmi, z innymi członkami rodziny i przyjaciółmi, nie izolować się i nie zamykać w kręgu swojego nieszczęścia.
– Korzystać z wszelkiej dostępnej pomocy Zachęcając „Twojego” alkoholika do tego, by się leczył pamiętaj, że Ty też masz prawo korzystać z pomocy. To jest w porządku, masz szansę ratować siebie-korzystając z pomocy nie poniżasz się i nie świadczy to źle o Tobie.
– Mieć cierpliwość i nie rezygnować mimo powtarzających się niepowodzeń Alkoholizm rozwijał się przez wiele lat i nie uda się dokonać tu zmian w pośpiechu, jednak spróbuj, czy potrafisz określić jakie są granice Twojego godzenia się na taki sposób życia, ile jeszcze możesz wytrzymać nie zmieniając swojej sytuacji.
– Przygotować się do decyzji i działań Straszenie i kłótnie nie przynoszą pożytku, porozmawiaj z osobami, do których masz zaufanie i podejmij decyzję w sprawie swego przyszłego postępowania. Jeżeli alkoholik odrzuci możliwość leczenia możesz rozważać opuszczenie go lub zażądać, by on się wyprowadził.
Człowiek ma prawo wycofać się z miejsca, które go niszczy.
Pamiętaj, jeżeli alkoholizm jest problemem w Twoim domu, nie musisz już dłużej borykać się z nim w samotności. Poszukaj pomocy w poradniach odwykowych, w Klubach Abstynenta, w grupach Anonimowych alkoholików, w grupach Al-anon.
